Bestemor i farta

søndag 15. juni 2014

Kreta

Kom og dans på Kreta.

Med danseglede til Porto Platania ved Chania.

Det vart brått bestemt, og eg sa sjølvsagt JA! Å bli med for å lære meir dans på Kreta, det kunne eg ikkje seie nei til sjølv om eg var på veg til Gran Canaria då eg fekk spørsmålet frå Bodil Flem.

Omlag 500 danseglade frå Noreg og Sverige svinga seg i lag ei heil veke. Men litt tid til andre ting vart det og: Gode måltid på lune kveldar, bad og sol i varmt Middelhav, bytur til Chania by.

Ein av dagane melde Bodil og eg oss på tur til Spinalonga, øya der dei spedalske vart sende og måtte tilbringe resten av livet frå 1903 til 1957. Ei historie frå vår eiga tid. Etter å ha lese boka "Øya" vart denne turen dit ei fin oppleving. Vi kom nær på den historia som er fortald i boka, og det var sterkt å gå der mellom husa og kjenne på korleis det må ha vore for dei som var der å måtte forlate familiene sine for aldri å møte dei att. Omlag 1200 menneske levde og døydde der på øya i dette tidsromet.
Det vart heldigvis oppfunne medisin mot denne grusomme sjukdomen, så mange fekk flytte heim til fastlandet. I 1957 var der berre 12 personar att som var sjuke. Dei vart flytta til sjukehus i Aten for vidare behandling, og øya var dermed avfolka.

Spinalonga sett frå sjøen

Tunnelen gjennom muren. Her måtte dei spedalske gå gjennom ved ankomsten. Få kom ut derifrå.

Det var ei spesiell kjensle for meg å gå gjennom denne tunnelen

Bodil og eg på båten. Vi hadde ein fin tur til og frå øya med innlagt bad- sol og grilling med matservering ombord.

Frå gatemiljøet på Spinalonga.

Sjukehuset øvst på biletet.

Attende til dansen

Om kvelden gjekk dansen ved bassenget og innover i den store dansehallen.

Bad, sol, mat og drikke

Her var rom for alt.

Takk for ein flott dansetur med innlagt det meste av alt!

mandag 9. juni 2014

Naxos og San Torini

Til Naxos og Santorini

Dei greske øyane er i seg sjølv eit paradis som ein aldri vert lei av.

Eg var heldig og vart invitert med Eli for å oppleve desse vakre øyane.

Vi flaug frå Gardermoen og landa på flyplassen i Santorini. Vidare var det båt til Naxos. Vel framme på flyplassen var det å finne taxi til sjøen, der vi skulle vente på ferga. Det lønte seg å spleise med einkvan, og tydeleg var det andre og som hadde den erfaringa. Nokre damer spurde oss om vi skulle ned til sjøen, og då var det berre å samkøyre. Det var langt ned til havet på Santorini. Bratt og med mange knappe svingar. Eg tykte sjåføren køyrede fort, men trøysta meg med at han nok hadde køyrt her før. Det hadde han, og vi kom trygt ned. Eg var så oppteken av å sjå meg rundt på denne nye staden eg aldri hadde vore på før, hadde faktisk ikkje vore på nokon av dei greske øyane, at eg gjekk frå kofferten min som framleis låg i bilen. Ei av medpassasjerane ropte til meg og spurde om eg ville ha med kofferten! Takk og pris for kjekke reisande.

Eli var kjend her etter å ha reist her mange gonger, så ho var ein trygg reiseleiar for meg. No var det å vente på ferga, og i følge Eli var det ikkje alltid lett å vite kva tid den kom. Erfaringa var at den ville kome om ikkje så brått.

Vi kjøpte oss øl og mat på ein av dei små restaurantane som låg langs kaiene, alle med stolar som fronta sjøen. Tydeleg at desse vart brukt til dette, å vente på ferga.

Der kom etter kvart mykje folk, og timane gjekk. Etter nokre timar byrja folket å samle seg ved ei av kailene, heldigvis var der overbygt for sola. Vi stilte oss i køen og kika ut mot havet. Det var inga ferge å spore, og tida gjekk. Men omsider dukka der opp ei mektig stor ferge. Den tømde ut folk og bilar frå baugen som vart opna i all si breidde og høgd medan der vart spelt ein kjenningsmelodi som varsla at no opna bommen seg. Etter at ferga var tømd for bilar og folk, var det vi ombordstigande sin tur. Koffertane vart plasserte på hyller heilt nede i botnen, og så gjekk vi trapp etter trapp opp til øvre dekket der vi fann oss eit sete med utsikt.

Denne store ferga hadde alt vi hadde bruk for av mat og drikke og vi kjende verkeleg på at no var ferien i gang.

Det greske flagget vaier friskt medan vi passerer fleire øyar på vår fered til Naxos.

Framkomne til Naxos vart det ropt ut i høgtalaren at det var der vi var komne. Det var bra. Ned alle trappene, og så var det å finne koffertane. Mange hadde kome etter oss, så vi måtte grave litt bak fleire lag med bagasje før vi fann våre eigne. No vart baugen på nedre dekk fylt med ventande folk. Alle stod med andletet mot det som skulle bli opningen ut og på land. Det var uvant og underleg å stå der i denne køen. For meg var det såpass framandt at eg kjende meg litt nervøs. Tenk om vi forliste no, ville vi kome oss ut? Ville baugen opne seg eller ville vi følgje ferga ned? Vel, det gjekk ikkje slik, om ei stund kom kjenningsmelodien som varsla at no var vi framme, og no ville baugen gape opp og sleppe oss fri.

På kaia i Naxos stod der rekkjer med plakatfolk som tilbaud overnatting. Vi skulle ikkje ha det no, så for oss to damene var det å finne fram til ein matvarebutikk for å handle inn til vårt vesle hushald, og så finne taxi som kunne køyre oss til det endelege feriemålet på øya.

Utsikt frå den flotte bustaden vi budde i.

Her fann vi fort roa. Den flotte terrassen med eige svømmebasseng, sandstranda like nedanfor, stor god plass i huset, og kvar sitt bad. Her skulle vi kose oss i ei heil veke.

Dagstur til Naxos by

Eit av måla medan vi var der var å ta bussen inn til byen. Då måtte vi gå eit stykke for å kome til bussplassen. Det var upraktisk å følgje vegen, så vi tok av oss sandalane og vandra berrføtte langs sandstranda. Det var godt å vasse i sjøen og kjenne bølgene kitle på leggane medan vi gjekk der i varmen.
Vi fann busstoppet, men visste ikkje at vi skulle ha kjøpt billett på førehand. Helsigvis var vi ikkje dei første- eller einaste turistane, så sjåføren gjorde eit stopp ved ein kiosk, og Eli stakk ut og kjøpte billettar til oss.

Flott blomeprakt i Naxos by

Her rusla vi i dei smale gatene og trappene, og opplevde atmosfæren frå gamal tid. Vi kjøpte oss lunsj på ein triveleg Taverna ved sjøen. Alt var som det burde vere i dei greske omgjevnadene.

Dei koselege smale gatene i Naxos by.

Solnedgang sett frå huset "vårt"

Det var ikkje berre dagane med sol, bad og byvandring som sette seg i minnet. Dei flotte solnedgangane var til å få gåsehud av på dei varme kveldane. Det var balsam for sjel og sinn å kunne vere til stades i denne lune og fotte greske atmosfæren.

Santorini

Ei veke på øya Naxos gjekk altfor fort. Men vi gledde oss til planlagt stopp med ei overnatting på Santorini. For å kome trygt ombord i ferga dit, bestilte vi på førehand drosje, som henta oss om morgonen og leverte oss i god til på kaia der vi ny skulle ombord i ei stor ferge. Same sort som sist, og med same kjenningsmelodien når den gapte opp baugen for å sleppe folk og bilar ut og inn.

Santorini

På kaia stod der rekker med folk som synte fram plakatane med overnattingstilbod. Vi hadde fått tips om ein god bustad nær sentrum, og ganske kjapt såg vi ein som hadde det rette namnet.
Fornøgde vart vi plassert i ein minibuss, og i lag med fleire vart vi køyrde til overnattingsstaden nær toppen av øya. Som kjent ligg sentrum heilt på toppen.

Restaurantar og butikkar "heng" meir og mindre utover sidene på den bratte øya.

Vi fann oss ein restaurant som vi likte, og konsumerte avskjedsmiddagen vår "hengande" på kanten av stupet.

Takk for ei flott oppleving på dei to greske øyane.

tirsdag 15. oktober 2013

Musikkreise til USA

Denne reisa hadde eg gledd meg til lenge, og eg vil seie at Fotefar temareiser ikkje skuffa denne gongen heller. Det einaste eg har å kommentere på minussida er at gruppa vi reiste med var altfor stor. Vi fekk ikkje den "vi-kjensla" som gjer slike turar ekstra trivelege. Vi var fordelt på to bussar, og det var unekteleg ein for mykje. Når meir enn 100 personar skal forholde seg til kvarandre til frukost, kø for arrangement og til å få med alt som vert sagt ved informasjon og ved sight-seeingar ute, då vert det noko amputert for ein del av flokken.

Men når det er sagt så vart alle opplevingar frå takt og lyd tekne imot med ope sinn og konsumert gjennom heile kroppen.

Nashville

Her fekk vi oppleve den store forestillinga Grand Ole Opry. Musikarar vert presenterte og framfører "hivandes" musikalske presentasjonar, og ein programleiar gjev informasjon under programmet på direkte linje ut til radio. Programleiaren hadde fått kjennskap til at der var så mange norske blant publikum, og to personar vart henta fram for å bli intervjua. Vi norske som sat i salen let høyre frå oss!

Hotellet vårt låg sentralt i byen, og det var difor lett å ta seg fram på eiga hand. I hovudgata Broadway fekk vi høve til å gå frå pub til pub og lytte til ulike grupper som spela. Frå kl.11.00 på føremiddag er dei i gang og då er det berre å "plukke" seg musikk frå dei såkalla honky-tonk-klubbane som er kjende for den beste live contrymusikken i verda. Det var ikkje vanskeleg å finne noko ein ville lytte til.

I Nashville vitja vi The Country Music Hall of Fame. Dette storslagne museet presenterer historia til contrymusikken. Her kan ein lytte og sjå på filminnslag. Ein kan velje kva ein vil høyre eller sjå ved å trykke på skjermar. Det kan kanskje sjåast som ei moderne utgåve av dei gamle jukeboksane frå 1950/60-talet. Her vert dei fleste kjende artistane opp gjennom tidene presenterte i lyd og bilete. I tillegg var der utstilling av instrument og klede som artistane har brukt.

Vi vitja ein stor plantasje, Belle Meade. Her dreiv dei tidlegare med oppdrett av veddeløpshestar. Vi fekk guiding og fyldig informasjon om historia kring den tid slavar var vanleg i Sør-statane. Slavehyttene stod der som før, og vi opplevde dei store kontrastane mellom hovudhuset med all sin stas og dei små enkle slavebustadane. Dette gjorde inntrykk. Det var i desse områda filminga av filmen "Nord og sør" vart gjort. Den var synt på TV i Noreg for ein del år sidan.

Hovudhuset.

Slavehuset

Memphis

Neste stopp på turen var Memphis Tennessee. Også her vart vi innlosjerte på hotell midt i sentrum av byen. Musikkgata her var Beale Street. No var det bluesmusikken som vart sentral. På same måten som i Nashville, kunne vi gå frå bar til bar i denne gata og høyre flott musikk. Vi kjøpte oss mat og vin etter behov, og kunne berre hauste inntrykka rundt oss.

Det var her vi fekk vitje Sun Studio der kjende artistar som Elvis, Jerry Lee Louis og Jonny Cash spelte inn platene sine. Etterpå gjekk vegen til Graceland, Elvis sin heim gjennom mange år. Her er han og gravlagd nedanfor huset sitt i lag med sine næraste.

Graceland

Dette er eit omfattande område, lagt til rette for turistar. Alt var i system som vi måtte følgje til punkt og prikke for å kome gjennom det heile. Vi såg innom roma i det store huset hans, og utstillinga av kleda og alle gullplatene. Det var frå golv til tak i store mengder.

Flya hans og bilane stod der utstilte, og vi kunne gå inn i flyet som har fått namn etter dotter hans Lisa Mari.

Denne kvelden fekk heile gruppa vår vere på konsert med Eric Hughes, leiaren i bluesforeninga i Memphis, inkludert buffetmiddag.

Martin Luther King museum

Neste dag var Martin Luther King-museet eit av måla. Staden der han stod då han vart skoten var markert med ein stor kvit krans. Romet på andre sida av gata der drapsmannen sikta frå og skaut var no ein del av museet, og var glasa inne. Det var ikkje høve til å gå inn, men det var lett å sjå frå vindauget ved sidan av korleis han må ha sikta.
Dette museet appelerte til sterke kjensler hos meg. Historia om korleis dei svarte har hatt det gjennom tida kom tett på. Kontrastane i dei to historiene: Graceland med all si glitrande prakt og rikdom, og dette tragiske utfallet for ein mann som freista å fremje rettane for ei folkegruppe. Kontrasten vart for meg så tydeleg at eg opplevde Graceland mest som ein parodi. Dyrking og idyllisering av rikdom og stas vert eit hån mot viktige menneskelege verdiar som vi møtte her ved dette museet.

Her skjedde drapet på Martin Luther King

Eg står på staden der Martin Luther King vart skoten, og i bakgrunnen ser vi vindauget der drapsmannen skaut frå.

Den siste kvelden i Memphis hadde reiseleiarane leigt eit eige lokale med eige band: Blues City Cafe i Beale Street. Musikarane var imponerte over alle nordmennene som var der, dei lurte på om der var fleire menneske att i Noreg??

Dei heldt ein forrykande konsert med berre kjende melodiar, og vi kunne kome med ynskje som dei framførte.

New Orleans

Turen går vidare langs Missisippi river med New Orleans som mål. Vi køyrer gjennom det store Missisippi-deltaet der bluesen oppstod. Området er i dag eit av dei fattigaste strøka i USA, og etter mekaniseringa av jordbruket flytta mange herifrå til storbyar som Memphis og Chikago.

Ein stor park er laga til minne om Louis Armstrong. Her fekk vi oppvisning av afrikansk musikk og dans, og dei inviterte den som ville til å bli med. Mange melde seg, og fekk ei morosam stund der i parken.

Også i New Orleans vart vi innlosjerte på hotell midt i sentrum. Desse sentrale plasseringane gjorde oss i stand til å gå i byen på eiga hand utan å måtte bruke taxi. Bourbon Street er ei av dei populære musikkgatene i denne byen.

Vi fekk vere med på ein intimkonsert i jazzklubben Preservation Hall i Peter Street. Denne legendariske klubben feira 50-års jubileum i 2011 og vart oppretta for å ta vare på den ekte New Orleans-jazzen. Det var ei ugløymeleg stund medan konserten varte, og vi vart så gripne av musikken at dei harde trebenkane vart som ein viktig del av musikkopplevinga.

Vi vitja den noske sjømannskyrkja der vi fekk servert ein god lunsj og kaffi. Musikaren Olav Stedje som var med oss på heile denne musikkreisa heldt ein rørande fin konsert i sjømannskyrkja der i New Orleans. Det var flott å få med dette på toppen av all anna musikk.

Den norske sjømannskyrkja

Båtturen på Missisippi vart ein flott tur i nydeleg ver.

Utover på denne siste kvelden oppsøkte vi nye stader og gater. Musikk over alt, ute og inne. Vi kunne nyte det heile i fulle drag i den mørke kvelden innpakka i varm kveldsluft og opplyst av tallause lyspærer over alt.

Fordi vi ikkje skulle reise frå New Orleans før kl. 16.00 på avreisedagen, fekk vi tid til å rusle i byen og gå litt i butikkar slik damer likar. Det vart lite handel, men kjekt likevel.

Takk til Fotefar Temareiser for ein ugløymeleg tur.
Eg tek den gjerne ein gong til, men ikkje før eg har fått tid til å fordøye alle dei negative opplevingane med venting og sikringssjekk på flyplassane. Eg reknar med at etter ei tid gløymer ein alt som gjekk tregt, og berre det positive sit att.

Til slutt litt ymse frå gatemiljøet frå dei ulike byane vi vitja.

På dette huset ser vi kor høgt flaumvatnet gjekk under orkanen Katrina i 2008.